Nowy album Neila Younga: „Talking to The Trees” krytykuje Amerykę Trumpa

Nawet harmonijka na początku utworu przypomina „This Land Is Your Land”, pozytywny protest song Woody’ego Guthrie’go o Ameryce, która powinna należeć do wszystkich, w której każdy może mieć swój udział, niezależnie od pochodzenia. „This land”, śpiewał Woody Guthrie, „jest stworzony dla ciebie i mnie...” Piosenka Neila Younga nosi jednak tytuł „Silver Eagle”, a jej melodia różni się od melodii Guthrie’go tylko nieznacznie. Nie jest ona bezpośrednio o ptaku, ponieważ piosenkarz i srebrny orzeł „przetaczają się przez czas”.

Chodzi o wspaniały, lśniący chromowany autobus turystyczny Younga, pojazd „pełen historii — twoich i moich”. Nazwa modelu pochodzi jednak od słynnej monety jednodolarowej wykonanej ze srebra próby 925 — z orłem po jednej stronie i kroczącą po drugiej wolnością.

Utwór można czytać zarówno jako osobiste, jak i polityczne oświadczenie na „Talking To The Trees”, 48. albumie Neila Younga (79) i pierwszym z jego nowym zespołem Chrome Hearts. To piosenka miłosna do dwóch towarzyszy – do luksusowego pomocnika na tygodnie i miesiące wolności „w trasie” i do samej wolności, która w dzisiejszych czasach zmaga się w USA. Jest coraz bardziej krępowana.

Ojciec chrzestny grunge'u, którego gwiazda rozbłysła w 1966 roku wraz z zespołem country/folk/rock Buffalo Springfield i który dołączył do folk-rockowego trio Crosby, Stills & Nash w 1969 roku, nie rozpętuje burzy gitarowej na tym albumie, który został nagrany jesienią 2024 roku w Shangri-La Studios w Malibu w Kalifornii, jak mogłyby sugerować pierwsze występy na żywo jego Chrome Hearts. Jedyne dźwięki to te, gdy on i jego zespół podejmują się administracji Trumpa.

„Big Change”, gromki rockowy utwór wydany jako singiel w styczniu z okazji ceremonii inauguracji Trumpa, opowiada o obiecanych „nadchodzących wielkich zmianach” w kraju przy akompaniamencie zniekształconych akordów.

Piosenka wydaje się być spojrzeniem na republikańską kampanię wyborczą w USA: W „Big Change” zwykli Amerykanie nie są pewni obietnic politycznych. Young widzi świat z ich niezdecydowanej perspektywy: „Może być źle, może być wspaniale”.

To, co jest powiedziane, „wygląda jak kolizja”, śpiewa Young. W „You must do what you gotta do” pozostawia każdemu swobodę decyzji: „Idź w góry lub zejdź do miasta”. Ale kiedy mówi o „wielkich bębnach” „wielkiej zmiany”, mówi, że „zmierzają w złym kierunku”.

Young, Kanadyjczyk, który od 2020 r. jest również obywatelem USA, niedawno starł się z Trumpem. Kiedy prezydent USA brutalnie obraził piosenkarza i autora tekstów Bruce'a Springsteena po jego pierwszym przemówieniu przeciwko administracji Trumpa na koncercie E Street Band w Manchesterze, a nawet zagroził mu, że zobaczymy, co się stanie, gdy wróci do domu, Young stanął po stronie swojego kolegi z New Jersey. „Bruce i tysiące muzyków uważają, że rujnujesz Amerykę. I wolisz zająć się tym niż umierającymi dziećmi w Gazie” – napisał Young na swojej stronie internetowej w bezpośredniej odpowiedzi Trumpowi.

I dodał (między innymi): „Nie boję się ciebie. I my pozostali też się nie boimy”. Post podpisany „Neil Young i wielu innych” kończył się: „Obudźcie się, Republikanie! Ten facet jest nieopanowany. Potrzebujemy prawdziwego prezydenta”.

W innym poście na swojej stronie internetowej Young zwrócił się bezpośrednio do krytyka Trumpa, Springsteena: „Jako obywatel Kanady i USA, dołączam do ogromnej większości, dziękując ci za tak elokwentne i szczere mówienie w imieniu narodu amerykańskiego” — powiedział Young. „Jesteśmy z tobą, mój stary przyjacielu. Twoje wspaniałe pieśni o Ameryce brzmią autentycznie, gdy śpiewasz je Europie i światu!”

W kwietniu Young wyraził obawy dotyczące swojej europejskiej trasy, która rozpocznie się w przyszłą środę (18 czerwca) w Rättvik w Szwecji: „Jeśli zacznę mówić o Donaldzie J. Trumpie, mogę być jedną z tych osób, które wracają do Ameryki i dostają zakaz wjazdu do kraju lub trafiają do więzienia, gdzie śpią na cementowej podłodze pod aluminiowym kocem”.

Podczas gdy tekst „Big Change” nadal cechuje pewna empatia dla tych, którzy w 2024 roku podążali za retoryką Make America Great Again, Young staje się bardziej wściekły i bardziej bezpośredni w tekstach (jednocześnie znacznie mniej artystyczny) w „Let's Roll Again”. Miłośnik samochodów domaga się, aby tradycyjne amerykańskie marki samochodowe, takie jak General Motors, Ford i Chrysler, odzyskały siłę w starciu z Chinami.

Jego patriotyzm ekonomiczny nie dotyczy jednak wszystkich. Wystrzeliwuje salwę przeciwko Elonowi Muskowi, miliarderowi technologicznemu i producentowi samochodów elektrycznych, który obecnie ponownie podchodzi do Donalda Trumpa: „Jeśli jesteś faszystą / to kup Teslę. / Nawet jeśli to samochód elektryczny, / to nie ma znaczenia”.

I raz jeszcze wybiera melodię „This Land Is Your Land” – piosenki o budowaniu mostów autorstwa Woody’ego Guthrie, którego gitara na początku lat 40. nosiła napis „This machine kills fascists”. To ostatnie zapożyczenie okazuje się również oświadczeniem przeciwko rządowi. Niewątpliwie tytuł piosenki przypomina również jedną z najciemniejszych godzin Younga – wojowniczą piosenkę zemsty „Let’s Roll”, którą wydał w 2002 r. po atakach z 11 września.

Tym razem mężczyzna o chwiejnym, płaczliwym brzmieniu jest całkowicie o nieznanych melodiach. Otwierający album utwór „Family Life” przypomina bezdomną balladę Gordona Lightfoota „Early Morning Rain” i nawiązuje do prywatnego życia muzyka. Teraz śpiewa o swoich dzieciach i wnukach i ubolewa, że ​​nie wolno mu widywać wnuków (Rolling Stone poinformował o separacji między nim a jego córką Amber Jean po śmierci jej matki, Pegi, 1 stycznia 2019 r.).

Następnie chwali swoją trzecią żonę, aktorkę Daryl Hannah („Blade Runner”, „Kill Bill 1 & 2”), nazywając ją „moją najlepszą żoną ze wszystkich / najlepszą kucharką na świecie”. — Z całym szacunkiem — przestarzały obraz kobiet.

Muzycznie album jest w dużej mierze udany, solidny debiut zmotywowanego zespołu, którego inicjały, nieprzypadkowo, są wspólne z kultowym kolektywem rock 'n' noise Younga Crazy Horse. Chrome Hearts składa się z Anthony'ego LoGerfo na perkusji i basisty Coreya McCormicka. Na klawiszach siedzi 82-letni Spooner Oldham, legenda sama w sobie i wieloletni współpracownik Younga.

A gitarzysta Micah Nelson, w wieku 35 lat najmłodszy potomek 92-letniego country-banity Willie Nelsona, został „przejęty” przez Crazy Horse, do którego dołączył dopiero na początku 2023 roku. Wówczas Nelson powiedział magazynowi poświęconemu instrumentom „Guitar World”, że chce, aby Young wiedział, na którym z wielkich gitarzystów Crazy Horse powinien się wzorować — Dannym Wittenem, Nilsem Lofgrenem czy Frankiem „Poncho” Sampedro. Young miał tylko jedno wymaganie: „Bądź szczery wobec muzyki”.

Intymny utwór „First Fire of Winter” opowiadający o sielankowym pożarze chaty na początku zimnej pory roku, kiedy nadchodzi czas „zbierania drewna i uczuć”, to folkowy klejnot, który pasowałby również do albumów Younga „Harvest” (1970) i ​​„Harvest Moon” (1992). W kołyszącym utworze tytułowym organy Oldhama szepczą kojąco, gdy Young, stojąc w kolejce na targu rolników, myśli o Bobie Dylanie, mistrzu pieśni protestacyjnych, i wszystkich wspaniałych piosenkach, które śpiewał.

Na koniec, w utworze „Thankful” (który, dzięki podobieństwu do utworu „Harvest Moon”, wzmacnia bon mot Younga, że ​​„wszystkie piosenki są piosenkami”), pojawia się kolejny wgląd w sferę prywatną, który kończy się – jakżeby inaczej – harmonijką.

„Jestem wdzięczny za życie, które mamy” – śpiewa Young – „za sposób, w jaki kochamy / sposób, w jaki kochamy”. I mówi, że byłby wdzięczny, „gdybyśmy mogli tu zostać trochę dłużej”. Tego życzymy jemu i wszystkim jego fanom, zwłaszcza że w sobotę ogłoszono szokujące wieści.

Mianowicie, że ludzie, którzy opowiadają się za dalszą demokratyczną Ameryką, zostali zamordowani na przedmieściach Minneapolis: polityk Partii Demokratycznej Melissa Hortmann i jej mąż Mark padli ofiarą ataku, a senator stanowy John Hoffman i jego żona Yvette zostali poważnie ranni. Gubernator Minnesoty Tim Walz, kandydat Partii Demokratycznej na wiceprezydenta w wyborach prezydenckich w 2024 r., nazwał to „aktem ukierunkowanej przemocy politycznej”.

W podzielonej politycznie Ameryce polała się krew. Pomimo, a może właśnie z powodu, ostrzeżeń policji przed Trumpem, w sobotę przed Kapitolem Stanowym Minnesoty odbyła się demonstracja „No Kings” przeciwko Trumpowi, a prokurator generalny Keith Allison wezwał do ruchu „przeciwstawiającego się dyktatorowi”.

Czas, aby Young zaśpiewał „This Land Is Your Land” z budującym mosty tekstem Guthrie, być może w duecie z Brucem Springsteenem, który wykonuje go okazjonalnie od 1980 roku i uważa go za „jedną z najpiękniejszych piosenek, jakie kiedykolwiek napisano”. Obecnie (a 15 czerwca w Pradze) „stary przyjaciel” Younga wyprowadza publiczność ze stadionów oryginalną wersją Guthrie na zakończenie swoich europejskich koncertów.

Neil Young & The Chrome Hearts – „Talking to The Trees” (Reprise Records/Warner) – wydany 13 czerwca

Daty trasy koncertowej Love Earth 2025 Neila Younga i The Chrome Hearts w Niemczech: 3 lipca – Berlin, Waldbühne; 4 lipca – Mönchengladbach, Sparkassenpark; 8 lipca – Stuttgart, Cannstatter Wasen